Persoonlijk verhaal van Renske
“Iets meer dan een jaar geleden kwam ik terug uit Indonesië, waar ik een half jaar had gestudeerd. Ik heb me nooit zo vrij en gelukkig gevoeld als daar, niet zonder reden natuurlijk.
Al vanaf mijn 15e heb ik een eetproblemen. Drie jaar later (toen ik 18 jaar was) voelde ik me erg ongelukkig en kreeg ik eetbuien om met mijn emoties om te gaan. Dit was een vreselijke periode, waarin ik me somber voelde, nergens zin in had en mezelf vol at. Ik kwam ook 10 kilo aan in deze tijd, wat ik vreselijk vond. Na deze rotte jaren begon ik met studeren en op mezelf wonen. Het ging een stuk beter, maar de eetproblemen en vooral de lichaamswalging, het negatieve zelfbeeld en somberheid waren nog steeds aanwezig.
Terug naar Indonesië, waar ik me voor het eerst in tijden zo fijn voelde. Ik maak me eigenlijk altijd druk om wat anderen van mij vinden en denken, om buitengesloten, afgewezen te worden en er niet bij te horen, maar in Indonesië had ik veel minder sociale druk en was ik erg op mezelf. Ik deed wat ik zelf wilde, zonder verwachtingen van anderen en ik kickbokste veel met locals, waar ik erg door afviel.
Eenmaal terug in Nederland, wilde ik zo graag niét terug naar voor de periode in Indonesië. Ik ging extreem gezond leven en sloeg hierin door. Ik bleef maar afvallen, werd steeds strenger voor mezelf, bedacht eetregels en het meest beschamende vind ik zelf: ik was er stiekem trots op. Ik kon iets, namelijk gedisciplineerd met eten omgaan, sporten, gezond leven, afvallen. Eindelijk. Langzaam verloor ik mezelf en ging ik dingen overwaarderen die ik eigenlijk helemaal niet zo belangrijk vind. Mijn omgeving begon zich zorgen te maken en ik dacht dat het allemaal wel meeviel, ondanks dat ik ondergewicht ontwikkelde en niet durfde te veranderen.
Nu, een jaar later, erken ik dat ik een eetstoornis heb en vind ik het ontzettend moeilijk om eruit te komen. Natuurlijk is mijn (ernstige) ondergewicht zorgwekkend en niet oké, maar wat eigenlijk het zwaarste is, zijn de eetregels die ik mezelf heb opgelegd en de controle die ik nodig heb. Eten is een obsessie geworden, ik ben constant bezig met wel en niet eten. Ik moet alles compenseren, afwegen en vind mezelf zwak als ik toegeef aan bepaalde producten of mijn regels overtreed. Die eetregels zijn voor iedereen anders, maar ze belemmeren enorm. Ik vermijd vetten en wil niet voor bepaalde tijden eten, ik vind veel producten doodeng en ontneem mezelf deze. Ik kan niet spontaan ergens, iets of bij iemand eten. Eigenlijk staat alles in het teken van eten en wil ik de controle daarover hebben. Daardoor kan ik me ook moeilijker op andere dingen en mensen focussen, wat ik beschamend vind.
Vrienden en familie nemen afstand, omdat ik niet meer mezelf ben en een stuk minder ontspannen. Ik leef met constante stress, vooral als ik geen controle heb. Ik heb hulp gezocht, ik eet veel meer en vecht tegen mijn eetregels en spanningen, maar het is niet makkelijk. Ik heb zoveel angsten en ik weet niet meer wie ik ben zonder eetstoornis. Ik denk dat ik nu beter ben, maar dat vertelt de eetstoornis mij, dat stemmetje is sterk, en ziek. Ik ben nu geen leuk mens, maar ben ik dat wel zonder eetstoornis? Mijn lage zelfbeeld en onzekerheid zitten er nog steeds.. Mijn vrienden en familie voelen zich vreselijk machteloos en willen de oude ‘ik’ terug, terwijl ik daar van walgde.. De eetstoornis voelt zo veilig, maar maakt eigenlijk heel veel kapot.”
Believe us; je bent niet alleen. Naast Renske zijn er nog meer dan 200.000 in alleen al Nederland met een eetstoornis. Lees ons andere artikel Let’s talk: eetstoornissen, als je meer wilt weten over dit onderwerp. FYI; You matter.
